Nieuwsdieet

Ik  ga eerlijk zijn: stukken schrijven voor de Duplomaat is niet altijd even prettig. Vooral de zoektocht naar een goed onderwerp kan ellenlang duren. Ook nu weer. Al een uur struin ik de nieuwsartikelen van de afgelopen 48 uur af, op zoek naar een scoop. 

We beginnen met het Algemeen Dagblad. Top 5 meest kansrijke universitaire opleidingen? Ik hoef In Duplo’ers niet uit te leggen dat ze goed liggen in de markt. Uitspraken Thierry? Daar maak ik liever geen woorden aan vuil. Buttgieg als winnaar van de voorverkiezingen in Iowa? Misschien… ‘Weinig kans op vast contract bij Nederlandse universiteiten.’ Dat het vaker sappelen is binnen het onderwijs, komt voor mij niet als een verrassing. Marco en Leontien uit elkaar?

Ik denk ook niet dat ik hier mijn onderwerp ga vinden. 

Door naar de Volkskrant en het FD: De muilkorfwet in Polen? Interessant, maar heb ik iets aan die discussie toe te voegen? Het aanstaande begrotingsdebat door de Europese Commissie? Misschien een verhandeling over Modern Monetary Theory, maar daar is tussen de tentamens door te weinig tijd voor. Ik zet hem op de lijst voor mogelijke onderwerpen en klik gestaag verder.

Wat gebeurt er ook goddomme veel in het nieuws. Nieuws over BN’ers en mensen van wie je het jammer vindt dat ze als BN’er worden bestempeld, wisselt serieuze nieuwsberichten in een moordend tempo af. Als ik naga op welke platformen ik iedere dag  wel te vinden ben (FD, Volkskrant, LinkedIn, Instagram en de Correspondent), moet ik bijna drie uur per dag bezig zijn met het consumeren van nieuwigheidjes. Absurd. 

Begin januari verscheen het boek ‘Het nieuwsdieet’ van Rolf Dobelli. De Zwitserse schrijver, zakenman en piloot volgt al sinds 2010 geen nieuws meer. ‘Veel nieuws is vermaak waar je niets aan hebt in je eigen leven’, zegt Dobelli, oud-student filosofie en bedrijfskunde, tegen het FD. 

Op de vraag of hij zich niet aangetrokken voelt tot het lezen van een nieuwsartikel wanneer dat toevallig op tafel ligt, antwoordt hij het volgende: ‘Nee. Ik interesseer me niet voor losse gebeurtenissen, maar voor de achterliggende patronen en ontwikkelingen … Het is net als bij Syrië of de brexit. Je kunt er duizend nieuwsberichten over lezen en nog steeds niet begrijpen wat er aan de hand is. Je kunt er ook een goed boek over lezen. Dan snap je het beter, en het scheelt een zee van tijd’. 

 

Zulke opmerkingen zetten je wel aan het denken. Nog een paar citaten uit het interview:

• ‘Vroeger waren krantenartikelen lange lappen tekst zonder beeld. Nu heb je kleurenfoto’s, video’s. Het is vermaak en het gaat over mensen. Dat is wat ons brein wil. Journalisten en algoritmes weten dat.’

• ‘… ik bestrijd dat je zonder nieuws slechter geïnformeerd bent. In Zwitserland hebben we om de haverklap een referendum. Ik kan prima mijn keuze maken op basis van de standpunten van de partijen. Daar heb ik geen opinies van journalisten bij nodig. Oké, het is lastiger om te bepalen welke kandidaat ik moet kiezen. Daarom kruis ik net zoals 95% van de andere mensen gewoon een willekeurige naam aan op de lijst’.

  • ‘Denkers als Montesquieu, John Locke, Rousseau en David Hume hielden geen rekening met nieuws. Ze gingen ervan uit dat mensen met elkaar zouden debatteren in salons en op bijeenkomsten. Je kunt zeggen: het is beter als je daarbij ook nog nieuwsorganisaties hebt. Maar als je kijkt naar de kwaliteit van het publieke debat, dan is die de laatste twintig jaar niet beter maar slechter geworden. Meer nieuws betekent niet automatisch een betere discours voor de democratie’.

Potverdikkie, dat waren veel woorden. Hopelijk heb ik jullie lezers tot hier weten te boeien. Ik althans vond het een interessante kijkwijze op nieuws. Nu weet ik dat er nog wat aanmerkingen op dit verhaal zijn te maken. In het interview verwaarloost hij het nieuws als toegangspoort tot diepere toewijding in een onderwerp. Mocht ik een interessant artikel zien over, pak hem beet, de gender pay gap, spoort mij dat aan om verder te klikken, om nog meer kennis over het onderwerp te vergaren. Waarvoor? Interesse. Maar waarom? Uiteindelijk is het belangrijker dat beleidsmakers over die kennis beschikken dan ik. Ik hoef alleen maar standpunten van politieke partijen te overzien en te kiezen welke weg ik in wil slaan. Zij moeten weten hoe je de pay gap moeten tegengaan. Maar dan moet ik mij wel eerst bewust zijn van de salariskloof tussen mannen en vrouwen…

Lastig onderwerp. Volgens mij gaat Dolbelli er in zijn zienswijze vanuit dat mensen zich moeten inlezen in het onderwerp op het moment dat ze die gebeurtenissen daadwerkelijk nodig hebben. Wellicht valt die tactiek een keer uit te proberen, maar dan moet ik wel nog iets meer over zijn nieuwsdieet weten. Alles krijgt een kans als het helpt bij het ontwijken van nieuws over Marco en Leontien. Het boek is inmiddels besteld, dus binnenkort volgt een update over het nieuwsdieet.  Ik ben benieuwd of websites afspeuren voor de Mediacommissie nog wel mag.