Themaweek| Een kritische blik op Generatie Z
In deze themaweek wordt er een generatie onder de loep genomen, de zogenaamde ‘rubbertegelgeneratie’. Deze generatie raakt vaak in opspraak in de media en vandaag zullen een aantal van de grootste ‘kritiekpunten’ op deze generatie besproken worden.
Aangezien deze generatie als eerste volledig met het internet is opgegroeid, maakte dat natuurlijk een groot deel uit van hun jeugd. In plaats van buitenspelen of met vrienden afspreken, zoeken de kinderen van nu steeds meer hun vermaak op het internet. Sociale media zoals Snapchat en YouTube nemen de plaats in van tikkertje en verstoppertje en kinderen krijgen op steeds jongere leeftijd een iPhone of tablet. Dit heeft verregaande gevolgen voor de ontwikkeling van het kind. De overvloed aan informatie en de constante aanwezigheid van vermaak zorgen voor een kortere concentratieboog en daarnaast raken kinderen sneller verveeld. Deze digitalisering heeft daarnaast nog een nader gevolg: de jongere generatie heeft meer gemeen met jongeren aan de andere kant van de wereld dan met de oudere generaties in eigen land. Ze hebben totaal andere interesses en een ander wereldbeeld waardoor de kloof tussen jong en oud groter is dan ooit.
Door de digitalisering speelt deze generatie dus minder buiten dan voorgaande generaties maar als ze dat wel doen, gaat dat ook anders dan vroeger. In deze huidige tijd na de aanslagen op de Twin Towers en de economische crisis zijn we namelijk erg voorzichtig geworden. Die voorzichtigheid zien we ook weer terug in de manier waarop de huidige generatie wordt opgevoed. Er wordt namelijk ontzettend veel aandacht besteed aan het beschermen van de kinderen. Weg zijn de tijden van de stenen speelplaatsen, alles is nu beschermd met rubberen tegels. Waar je vroeger nog wel eens een bezoekje moest brengen aan de Eerste Hulp als je van het klimrek gevallen was, hou je daar nu nog maar een schrammetje aan over. Nu is het natuurlijk niet zo dat het beter is als kinderen gewond raken op de speelplaats, maar je karakter wordt gevormd door de gebeurtenissen die je meemaakt. Een verwonding op zijn tijd kan helemaal geen kwaad, dat helpt juist met het opbouwen van een sterk karakter.
Deze beschermingsdrang beperkt zich ook niet tot de speelplaats. Ook op school moet men zich aanpassen aan deze nieuwe tijd. Als een kind niet goed presteert op school wordt dit maar al te vaak toegeschreven aan een leer- of aandachtsstoornis, of soms zelfs aan de onkunde van de leraar zelf. Tijdens oudergesprekken is de leraar tegenwoordig vooral bezig met het verdedigen van de cijfers die aan de leerlingen zijn gegeven. Een onvoldoende voor wiskunde? De nieuwe generatie stuurt de ouders op de leraar af om het te regelen. Het probleem van deze aanpak is duidelijk: kinderen leren niet om hun eigen boontjes te doppen maar om te vertrouwen op een ander die dat voor hen doet. Door al deze beschermende maatregelen worden de kinderen van nu gezien als zwak en verwend vandaar de bijnaam: rubbertegelgeneratie.
Er zijn dus een aantal punten waarop de meeste kritiek wordt geleverd. Ten eerste de digitale bubbel waarin deze generatie opgroeit. Deze bubbel zorgt ervoor dat kinderen minder naar buiten gaan en minder met vrienden afspreken om in plaats daarvan uren op het internet te zitten. Daardoor hebben ze een extreem korte concentratieboog ontwikkeld en vervelen ze zich snel. Daarnaast raken ze vervreemd van voorgaande generaties die niet met het internet zijn opgegroeid. Maar het grootste kritiekpunt is dat deze kinderen tegen enig fysiek of mentaal ongemak beschermd worden. Het zal zo interessant worden om te zien hoe deze generatie het later gaat doen. Zal het gebrek aan obstakels in hun jeugd later voor problemen zorgen of schuilt er meer achter deze generatie?