Het succes van een 'Motivational Speech'
De laatste tijd zie ik ze overal opduiken; de ‘motivational speeches’, de ‘pep-talks’. Ik zie podcasts op Spotify, hele afspeellijsten op Youtube en persoonlijke, blijkend motiverende, verhalen en TED-talks op mijn facebook-feed. Deze speeches zouden het publiek moeten overtuigen om verandering te brengen door de motivatie van het publiek een boost te geven. Zo nieuwsgierig als ik ben, klikte ik de afspeellijst toch maar even aan. Terwijl de speeches mij zouden moeten inspireren en mij laten doen overlopen van zelfvertrouwen, was mijn eerste reactie totaal niet gevuld met enig gevoel van inspiratie of onoverwinnelijkheid. Ik moest namelijk heel hard lachen, en ter illustratie bedoel ik dan een lach in de categorie schaterlach. Maar hoe komt het dan dat deze motivational speeches bij sommige mensen wel aanslaan en bij sommige absoluut niet?
Motivatie is dat wat de intensiteit, richting en volharding van onze inspanning naar een doel bepaalt. Nu zijn er verscheidene theorieën over hoe motivatie in zijn werk gaat, maar in essentie draaien deze om de wisselwerking tussen kansen, vaardigheden en behoefte. De zojuist genoemde motivational speeches hebben als doel ons te inspireren naar verandering; zij creëren als het ware een behoefte om te veranderen.
Uit voorbeelden van motiverende speeches die doorgaans gewaardeerd en herinnerd worden blijkt het dat onze westerse cultuur adoreert een inspirerende leider met een eigen visie. Denk hierbij aan de ‘I have a dream’-speech van Martin Luther King, de ‘Yes We Can’-speech van Obama en Steve Jobs’ ‘How to live before you die’-speech. Het succes van deze speeches lag niet in het feit dat de sprekers een bevlieging van inspiratie opwekte maar in het feit dat zij bij hun publiek een persoonlijke langdurige inspiratie opwekte aan de hand van hun eigen visie en ambitie. Het gaat hier om de follow-through van de speech. In essentie is dit hoe het publiek de spreker en zijn of haar visie en energie herinnert.
De follow-through wordt onder andere versterkt door bijvoorbeeld persoonlijke verhalen en het daadwerkelijke standpunt van de spreker. Maar misschien nog wel belangrijker hier is de ´audience fit´; verschillende groepen reageren namelijk anders op aspecten van retorica. Hiermee bedoel ik niet alleen de context en inhoud van de speech, maar ook het ritme van de spreker en het gebruik van stijlfiguren. Het gaat het hier niet om de argumentatie van het standpunt of om de demografische kenmerken van het publiek maar juist om de manier hoe de spreker zijn punt overbrengt.
Hoogstwaarschijnlijk is het missen van deze fit tussen mij en de speech en spreker ook de reden waarom de afspeellijst in eerste instantie niet aansloeg. Nu moet ik wel bekennen dat er in die afspeellijst wel degelijk een aantal speeches waren die ik kon waarderen. Al met al valt er te concluderen dat er niet één conventie is voor motivatie, er is niet één gezamenlijke drijfveer. Wat jij motiverend vindt, vindt een ander misschien lachwekkend. Ik wil jullie meegeven dat elke vorm van inspiratie en motivatie terug te leiden is naar wie jij bent en naar hoe jij je onderscheidt van anderen.
Voor de geïnteresseerden is hier een linkje naar de afspeellijst:
https://open.spotify.com/user/nickfearless/playlist/78Suoigk80gI9mI9z5tYl8?si=zwDOh8wMRrCxIYFcyw8Ocw