Breaking borders | Joep Rief @Australië

G’day! Ik ben Joep en ik zit in mijn derde jaar van het mr.drs-programma. Ik zit een semester down under en heb het enorm naar mijn zin. Ik woon in ‘de village’ in Parramatta, een suburb van Sydney, die ongeveer 40 minuten van het centrum ligt. Dit is een week uit mijn leven down under.

Woensdag 31 oktober

Morgen is de laatste dag dat ik mijn assignment voor Business, Society and Policy kan inleveren. Ik heb pas 400 van de 2500 woorden geschreven, dus er is werk aan de winkel. Het is uiteindelijk een beetje een bullshit vak. We krijgen het vak van een Indische vrouw die naar onze kennis louter één broek bezit en die een weekje op vakantie was toen werd uitgelegd waar het vak over gaat. We hebben het een beetje over de relaties tussen de regering, de bedrijvensector en de maatschappij en is zo zweverig als je je kunt voorstellen. Iedereen uit het Westen is een capitalist zonder enig oog voor de omstandigheden in India, Bangladesh, Sri Lanka of enig ander land waar men nog geen wc-papier gebruikt. Maar ach, ik ben goed in bullshit, dus maak me geen zorgen.

Na een paar uur hard werken op de uni ga in kangoeroevaart terug naar de village. Ik wip ook nog even snel langs de stad om mijn gym membership af te zeggen. Ja ja, dat lees je goed: Gollum is naar de gym gegaan. Maar geen paniek, na een maand vond hij het niet meer leuk en is ermee gestopt.

Ik heb om 5 uur afgesproken om te gaan poolen en te eten met een Duitse vriend uit de village. Marvin heet hij. Ze zeggen altijd dat Duitsers geen humor hebben. Dat klopt. Nog sterker, ik denk dat hij de personificatie van die uitspraak is. Hoewel ik hier ondertussen best wat keren gepoold heb, heeft mijn verborgen talent nog geen moment gevonden om zich te vertonen. Duitsland wint.

We eten asperges met mango en vis. Leek me initieel geen sterke combinatie, maar nieuw land, nieuwe ik sta open voor alles. Mijn vermoeden wordt echter snel bevestigd. Maar goed, genoeg geklaagd, ik kan het goed vinden met deze praatgrage Duitser. Bovendien ben ik een goede luisteraar en relatief makkelijk als het om gratis eten gaat. We kijken nog een aflevering van How to get away with murder, en ik ga niet al te laat naar bed.

Donderdag 3 november

Vandaag moet de assignment af. Ik heb gisteren redelijk wat op papier gezet dus vandaag is alleen maar puntjes op de i zetten. Mijn natuurlijke wekker maakt me rond 10 uur wakker en ik ga terug naar de uni, omdat ik niet graag vanaf mijn airco-loze kamertje studeer.

Het is vrij heet vandaag: lokaal 37 graden. Al stomend maak ik mijn assignment af en ga rond 4 uur weer naar huis. Ik vergezel mijn villagefamilie bij het zwembad. Ik word ook nog uitgedaagd voor een paar pingpongpotjes en ga daarna terug naar mijn appartement. Leven op de village is zo slecht nog niet.

Aldaar eet ik wat met mijn Amerikaanse huisgenoot. Silas is een leuke, spontane jongen die wel storend weinig met de concepten orde en hygiëne heeft. Al drinkend koken we gezamenlijk een avondmaal en kijken naar een NBA wedstrijd. Hij zegt steeds dat ik het goed zou doen op een basketbalveld door mijn lengte, maar ik heb hem verzekerd dat ik vrij veel andere essentiële kwaliteiten mis. Bovendien ben ik denk ik te blank. We vergezellen naderhand een groepje met een drankspelletje en nemen de avondbus richting Sydney.

Vrijdag 2 november

Vandaag heb ik gepland om met een Duitse ariër van de village, Patrick, en een iets te aardige Australiër, Aiden, naar de Blue Mountains te gaan, een National Park twee uur ten westen van Sydney. Hij woont lokaal en wilt ons graag rondleiden met zijn auto. We gaan naar prachtige uitzichtpunten, maken korte wandelingen en lopen rond in Katoomba. Fotootje hier, kwartiertje bewerken, herzien, filtertje erover, posten op Insta en weer door. Maar ik mag sinds kort niet meer zeiken, want ook ik ben tot het platform toegetreden. (Extra volgers zijn trouwens welkom! Maar even realistisch, die drie mensen die tot hier hebben gelezen volgen me zeer waarschijnlijk al).

Ook gingen we langs het huis van de ouders van Aiden. Prachtige villa aan de rand van de bergen met een van de mooiste balkons die ik ooit gezien heb. Doch is hetgeen me met name zal bijblijven van het huis, de kamer met de geweren-, helmen- en dolkencollectie uit de tweede wereldoorlog. Deze rijk ingerichte kamer werd echter vooral gekarakteriseerd door drie prominente Nazi propaganda posters aan de muur. Hoewel mijn oosterbuur zich opvallend thuis voelde, vond ik het toch vrij apart. Verder leuke mensen. Aanbod om een nachtje te blijven slapen heb ik beleefd afgeslagen.

Met mijn mensen- en Duitserslimiet bereikt, trek ik me ‘s avonds terug in mijn kamer voor een paar afleveringen van de The Grand Tour.

Zaterdag 3 november

Het weekend begint met een druk programma. Ik moet voordat ik morgenochtend om 6 am naar Tasmanië vlieg, een take-home exam afmaken voor Australia and the World. Ook dit is vrij veel flauwekul, dus ik verwacht niet al te lang bezig te zijn. Ook staat er voor vanavond een show van Stephen Fry(!) op het programma! Voor velen zal deze naam niks betekenen; ik kijk er echter al sinds augustus gretig naar uit. (Overigens, mocht je hem nou niet kennen, zoek 'm eens op joh).

Het is wederom 38 graden in Sydney. Vooral ‘s nachts is dat niet altijd even prettig: zonder airco zweet je als een hoer in een kerk. Ook werkt het niet bepaald studiebevorderend. Het take-home exam is gelukkig op tijd af en ik kan vroeg naar het optreden.

Stephen Fry is geweldig. Ik heb enorm van het optreden genoten en ik ga geïnspireerd en vol energie naar huis. Thuis aangekomen sluit ik het begin van de avond af met een drankje en een spelletje, voordat ik vlug mijn tas begin in te pakken. Zonder slaap vertrek ik om 2 uur richting het vliegveld. Ik ben in het algemeen al niet weg van bussen, maar al helemaal niet als ik de enige bent die in een staat van soberheid verkeert.

Zondag 4 november

Ik kom om iets voor 8 uur aan op Hobart en ontmoet mijn corporale camping compagnon voor de komende week. Philip is een goede vriend uit de village, die, toevallig of niet, economie en rechten studeert in het mooie Rotterdam. Soort zoekt toch soort blijkt maar weer.

We huren een campervan voor de week, hetgeen een uitdaging voor ons beiden is. Tommy Hilfiger is voor Australië nooit wezen kamperen, ik al te vaak, maar vind het burgerlijk en walgelijk. Gelukkig hoef ik niet te rijden, want het is blijkbaar een moeilijke, oude schakelwagen. Volgens Philip zijn de 2e, 3e en 4e versnelling helemaal kut, maar de 1e en de 5e doen het prima. De reverse is trouwens ook niet helemaal top. Maar ja, hij was wel vrij goedkoop. Om een wijze, filosofische vriend te quoten: het is kiezen of delen.

We beginnen zoals een goed Christen betaamt met de zondagochtendmis in de lokale kathedraal. Helaas is geen van ons goedgelovig en we verlaten na twee zotte liedjes de kerk. Toch had ik het niet willen missen, veel van de Australische studenten die ik ben tegenkomen zijn Christenen die nog steeds eens per week naar de kerk gaan. Ik weet niet of dit een persoonlijk dingetje is, maar ik vind dit vreemd. Niets tegen gelovigen hoor, maar ik geloof niet dat er in Nederland nog zoveel studenten wekelijks naar de kerk gaan (of wel?!). Ik ken wel veel mensen die zondag een dag rust nemen, maar dat is meestal omdat ze brak van zaterdagavond zijn.

Na een lekker ontbijt en twee koffie in zo’n hip tentje waar ze zo nodig je naam willen weten gaan we op ontdekkingstocht in Hobert. Ik heet overigens voor de Australiërs hier Joe, want na 20 keer uitleggen hoe je ‘Joep’ schrijft is de radicale stap tot naamsverandering relatief snel gezet. We eindigen de sightseeingtour in een charmant pizzarestaurant langs de rivier en overnachten op een powered camping site in de buurt van de stad. Philip maakt vanuit de camper zijn take-home exam af en ik lees eens een boek. Het camperleven van Henk en Ingrid is begonnen.

Maandag 5 november

Dag twee van de trip en niet onbelangrijk: mijn twintigste verjaardag! Wakker worden in een campervan zal nooit echt prettig worden, maar we hebben als koalas geslapen. Vandaag rijden we naar de Wineglass bay. Het is een intense klouterpartij naar de top van de berg, die ongelooflijk uitzicht over meerdere baaien, stranden en lagoons biedt. We eten op de berg de overgebleven pizza op, terwijl we uitkijken op het mooiste strand van Australië. Geen slechte plek om jarig te zijn.

We rijden door naar St. Helen. (Ik zeg steeds we; ik kan helemaal niet rijden, ik zit voorin en kijk wat om me heen en zorg voor wat muziek. Ik wil trouwens ook even specificeren dat ik sowieso niet zoveel kan; zonder Philip was het een korte, koude en karige vakantie geweest. Hij is zo iemand die wél weet wat hij doet, waar hij is en hoe iets moet. Daarnaast is het ook nog een charmante gozer met een goed hart.)

Die avond poolen we in een RSL en eten we in een Italiaans restaurant. Dit maakt deel uit van de mentale voorbereiding, want vanavond gaan we wildkamperen. We zetten de camper neer tegenover twee vrouwen van middelbare leeftijd. We weten niet of het zussen, vriendinnen of lesbiennes zijn, maar aangezien ze wildkamperen en bruine fleece truien dragen, gokken we op het laatste. Hoe gelimiteerd je ook bent, je hebt wel een prachtige sterrenhemel en complete stilte. Misschien maken we het allemaal wel erger dan het is.

Dinsdag 6 november

Vandaag rijden we van St Helen naar Mt Cradle, een kleine 200 kilometer naar het westen.

We stoppen onderweg in Launceston. We zien wat aapjes, we lopen door straatjes die me aan Middelburg doen denken, en we eten in weer een hip gezond plaatsje. Overigens ook, mocht je een oversized wasknijper van 360 dollar als decoratie in je huis willen hebben, dan heb ik een heel leuk designwinkeltje voor je. Launceston is zelf geen heel speciaal stadje; daarvoor moet je sowieso ook niet naar Tasmanië. Als je leuke steden met wat geschiedenis wilt zien, kun je beter binnen Europa blijven. Hoewel Launceston niet aan Rome, Parijs of Maastricht kan tippen, is het toch leuk om een dag doorheen te scharrelen.

We komen ‘s avonds om 19:20 aan bij de camping bij Cradle Mountain. De receptie is dicht, om 19.00 gesloten. Hebben wij weer.  We komen het terrein zonder een code niet op, dus besluiten om met de voet verder naar de camperplaatsen te lopen; wellicht is er iemand zo aardig om ons een code te geven. Gelukkig is het wel telkens droog als we niet in de auto zijn; misschien heeft die zondagsmis toch geholpen.

We komen een onzekere Brabander met een aanstellerig Willem II-shirt tegen. Hij kan echter niet zoveel voor ons betekenen en wil de code liever niet geven. Bovendien zegt hij dat een nachtje kamperen een kleine 107 dollar(!) per nacht kost. Geen probleem. Wij hebben ondertussen de douches al gelokaliseerd en hebben bedacht dat we ook best op een parkeerplaats aan de overkant de weg kunnen gaan staan, zolang we maar hier maar even een douche kunnen meepakken. Tevreden met onze creativiteit en aanpassingsvermogen nemen we nog een biertje en spelen een kaartspelletje in de ondertussen vertrouwde camper.

Woensdag 7 november

Het is koud. Alles is koud. Niet alleen mijn karakter, maar ook mijn lichaam is nu ijskoud.

Hoewel ons van te voren sterk werd afgeraden om naar boven te gaan (iets met 'extremely dangerous’, 'very poorly equipped’ en 'awful shoes’), lopen we richting cradle mountain, terwijl een snijdende sneeuwstorm ons tegemoet komt. Nat, vermoeid en uitgehongerd bereiken we de mooiste uitzichtpunten van Tasmanië. Magische meren, met sneeuw bedekte bergen en waanzinnig wildlife begroeten ons achter elke bocht. Van al de dingen die ik in Australië hoopte en dacht te zien maakte sneeuw geen deel uit.

Na een lange en zware tocht door de bergen, nemen we de shuttlebus terug naar de parkeerplaats. We gaan weer door met de camper.Op zoek naar meer avontuur, spanning en prachtige landschappen, maar bovenal een warme douche. Gelukkig weten we deze te vinden op de volgende locatie: Queenstown, een klein mijnersstadje dat bekend is geworden door het eerste spoornetwerk van Tasmanië te hebben. Zoals je al verwacht, niet gek veel te beleven dus.

En dat is de week alweer. De tijd is voorbij gevlogen. Het was een unieke verjaardag en een prachtige reis. Het kamperen ging verrassend goed, maar ja, we hebben ook uiteindelijk maar één dag zelf gekookt en hadden 3 van de zes dagen gewoon elektriciteit.

Volgende week dinsdag beginnen de tentamens, dus nog maar een paar dagen rustig op reis voordat we weer eens iets moeten gaan doen. Het lijkt nu natuurlijk net alsof ik niets aan de universiteit doe in Sydney. Dat klopt maar deels. Maar jullie treffen me idd wel een uitzonderlijk goede week.

Ondertussen hebben jullie natuurlijk ook meer dan genoeg van mijn pretentieuze reisverhaal gelezen en rust het mij enkel te zeggen: tot over twee maanden!