Het zou jouw vader maar zijn
Een aantal weken geleden kwam het nieuws naar buiten over de verdwijning van de Saoedische journalist en regeringscriticus Jamal Khashoggi. Hij was het Saoedische consulaat in Istanboel ingegaan om scheidingspapieren op te halen om een nieuwe vrouw te kunnen trouwen, maar hij is nooit meer naar buiten gekomen. Na veel onduidelijkheid over de precieze omstandigheden van de verdwijning en na een hoop vage uitspraken van de Turkse regering, lijkt het erop dat Khashoggi in het consulaat vermoord is door een Saoedische hit-squad, die speciaal daarvoor vanuit Riyad waren afgereisd. Al snel werd aangenomen dat het een politieke moord betrof, dat vanwege de kritiek die Khashoggi regelmatig uitte op het Islamitische land en zijn kroonprins: Mohammed Bin Salman. Nu is het onderzoek al een tijd bezig maar het lichaam Khashoggi moet nog steeds gevonden worden. Daarom hebben zijn zonen een oproep gedaan om het lichaam terug te geven opdat zij hun vader kunnen begraven. Het is soms te vergeten dat deze tragedie niet alleen van internationaal belang is, maar een ware nachtmerrie is voor de mensen die achterblijven; Het zou jouw vader maar zijn.
Het verliezen van een ouder is iets dat de meesten van ons op een bepaald moment in ons leven overkomt. Misschien pas wanneer je oud bent, misschien als je nog jong bent. Misschien heb je je er al een tijdje op kunnen voorbereiden en misschien gebeurt het volkomen onverwacht. Het blijft een persoonlijke tragedie, een die ik gelukkig nog niet heb hoeven doorstaan. Hoe zwaar moet het dan voor de nabestaanden van Jamal Khashoggi zijn. Hij is immers niet op een vredige wijze overleden in zijn bed, maar op brute wijze vermoord en waarschijnlijk zelfs in stukken gezaagd toen hij zijn eigen consulaat binnenkwam. Hoe moet het als zoon zijn om in het nieuws te horen dat jouw kroonprins waarschijnlijk de opdracht heeft gegeven en om daarna bij dezelfde kroonprins te moeten komen om zijn ‘oprechte’ medeleven aan te horen.
Hoe moet dit zijn als Islamiet, in de Koran staat namelijk dat een overledene binnen vierentwintig uur na het overlijden begraven moet worden, in een graf dat naar Mekka gericht is en dat de Iman de geloofsbelijdenis (De tekst die laat zien dat je moslim bent) voorleest. Deze gebruiken zijn er om ervoor te zorgen dat de gestorvene de kans heeft om naar het paradijs te gaan. Vlak na de dood wordt de overledene namelijk bezocht door twee engelen en als hij de geloofsbelijdenis niet kent wordt hij geslagen, zijn ziel blijft immers voortbestaan. Na de begrafenis gaat de periode van rouw in, een manier voor de nabestaanden om met het verlies om te gaan. Deze periode is erg waardevol omdat men gelooft dat de ziel van de overledene dan nog in hun midden aanwezig is, op die manier kunnen ze nog een beetje tijd met hem doorbrengen.
Inmiddels zijn we een maand verder na de oorspronkelijke verdwijning. Er is nog steeds geen duidelijkheid over wat er precies gebeurt is en wie de schuldigen zijn. Het lichaam is nog niet terug bij de nabestaanden en zij kunnen dus nog niet beginnen met de rituelen om het verlies te verwerken. Ondertussen blijven wereldleiders maar roepen dat ‘de onderste steen boven moet komen’ maar er verandert weinig. Het is zelfs maar de vraag of deze politieke moord serieuze sancties als gevolg zal hebben, omdat Saoedi-Arabië landen als de VS een boel geld oplevert via de wapenhandel. Dat is de harde kant aan de politiek; kwalijke praktijken van een bondgenoot die geld oplevert, ziet men snel door de vingers.
De nabestaanden van een regeringskritische journalist zijn nu de dupe van deze internationale politiek. Mogen ze snel de sluiting krijgen die ze verdienen.