De week van... Samir Oassem

Voordat ik begin met uitwijden over mijn week, richt ik graag eerst even een dankwoordje aan Nordin de Korte voor het doorgeven van ‘de week van…’. In ieder geval hartelijk dank voor de reclame die je voor mij hebt gemaakt voor de universiteitsraad. Eén kleine kanttekening bij deze reclame: zowel Alycia (faculteitsraad ESL) als ik (universiteitsraad ESL) zijn direct verkozen, dus jammerlijk genoeg kunnen jullie niet meer op ons stemmen. Natuurlijk hoop ik dat alle mr.drs.-studenten nog wel zullen stemmen voor de universiteitsraads- en faculteitsraadverkiezingen van de ESE. Alvast een disclaimer vooraf: het is een lang verhaal met redelijk veel details. Hier en daar zit een kleine verrassing (meestal muziek die ik luister terwijl ik dit schrijf) verstopt.

Maandag 20 maart

Zoals (bijna) alle maandagen ontwaak ik in de enige stad waar ik mijn hart voor altijd aan heb verpand: Amsterdam. Goed, tot zover het prachtige gedeelte van de ochtend. Op een natuurlijke wijze wakker worden is in een huis van 40m² met vijf mensen praktisch onmogelijk. Dat heb ik deze maandag weer mogen ondervinden, rond een uurtje of 08:30 was het gedaan met slaap. Normaalgesproken geen probleem, maar laat dit nu net de enige dag zijn dat ik volledig vrij ben… Na een klein ontbijtje is het tijd om de spullen te pakken en naar Rotterdam te togen. Natuurlijk niet zonder gedag te zeggen tegen mijn kleine broertje en zusje. Zoals sommige van jullie al weten ben ik mijn luxe directe verbinding naar Rotterdam sinds december kwijt (met dank aan: Roger van Boxtel en de klunzig gemaakte dienstregeling 2017), dus tegenwoordig is creativiteit en technisch vernuft vereist bij het maken van de reisplanning. Na wat zoekwerk ontdek ik een veel te lange trein – ik hecht veel waarde aan rustig reizen, zeg maar gerust dat 50 stoelen voor mijzelf het doel is –  die mij via Amsterdam Sloterdijk direct naar Rotterdam brengt. Tijdens deze reis denk ik, met een kopje koffie in de hand, even na over de gebeurtenissen die mij te wachten staan deze week.

Eenmaal aangekomen in Rotterdam wacht mij een lijst van kleine klusjes die gedaan moeten worden. Te beginnen met de badkamerlamp die al weken knippert. Ik vergeet eigenlijk even toe te lichten hoe mijn domein er in Rotterdam uitziet: ik woon midden in de stad in een studio (dus ik woon volledig alleen), het is niet groot maar het voldoet. Goed, dat was even in het kort mijn huisje. Nadat ik de beheerder heb aangeschreven voor een nieuwe lamp inventariseer ik de voorraden die nog aanwezig zijn in de verschillende kasten. Korte conclusie: er moeten boodschappen gedaan worden. Gelukkig is er een Albert Heijn op 100 meter afstand. Nadat de boodschappen zijn gedaan, plof ik even neer op bed om even alle verplichtingen te ontduiken, zullen we zeggen. Uiteindelijk moet er toch gegeten worden. Zelf koken zit er niet meer in dus er moet naar eten gezocht worden. Nu ik meer dan een jaar in Rotterdam woon, ken ik al meer dan genoeg plekken waar je goed en goedkoop kan eten. Vandaag viel de keuze op een burger bij Homie. Na dit smakelijke diner is het toch even tijd om thuis nog aan de studie te zitten, werkcolleges bereiden zichzelf niet vanzelf voor - jammerlijk genoeg. Onder het genot van decafeïne koffie en een achtergrondmuziekje werk ik mijzelf door de stof en werk ik natuurlijk ook even de week van even bij. Rond 23:00 uur gaat de tv nog even aan om naar – het knetterlinkse, aldus Wilders –  Pauw te kijken. Aangezien het geen noemenswaardige aflevering was ga ik er geen woorden meer aan vuil maken, de rust wacht namelijk op mij.

Dinsdag 21 maart

07:00 uur, altijd een mooie zakelijke tijd om wakker te worden zou men zeggen. Nou nee, gewoon nee. Met veel pijn en moeite dwing ik mijzelf het royale bed uit. Deze keuze komt voort uit ijskoude discipline die vanaf de vroege jeugd is aangeleerd, blijven snoozen is voor zwakkelingen, als de plicht roept ga je aan de slag. Toch vraag ik mij nog regelmatig af waarom ik het tegenwoordig zo moeilijk vind om vroeg op te staan… In een diep duister verleden genaamd ‘de jeugd’ ging dat toch een heel stuk makkelijker.  Terwijl ik mijn standaard ontbijt klaarmaak, een tosti’s en wat fruit, kijk ik rustig naar Goedemorgen Nederland – mijn god ik lijk nu net echt de gemiddelde volwassen VVD-stemmer. Koffie is helaas nog niet aan de orde aangezien ik mijzelf heb voorgenomen geen koffie meer te drinken als ik net wakker word. Zo rond 08:10 uur is het tijd om mijzelf voor het eerst deze week naar de universiteit te begeven. Werkcollege volgen van Bouwer is een goede reden om vooral niet te laat te komen. Aangekomen in het lokaal blijk ik niet de enige die te vroeg is gearriveerd. Terwijl ik mijzelf instaleer, pak ik mijn halve liter vers sap erbij (dit hoort bij een poging wat gezonder te leven). Kort daarop was het 09:00 uur en kon het college beginnen, jammerlijk genoeg is er niemand te laat en wacht ons dus ook nog geen gratis lunch.

Na het werkcollege was het tijd voor een korte bespreking met mijn teamgenoot voor dit werkcollege. Onder het genot van een bakje koffie werden de grote lijnen voor de komende weken besproken. Het overleg kon omschreven worden als kort maar krachtig. Door de kortheid van het overleg besloot ik nog even op de In Duplo-kamer wat licht werk te verzetten (wat op de één of andere manier altijd mislukt) en eventjes een beetje bij te praten met de aanwezige personen (dit lukt altijd wat beter). Jammerlijk genoeg moest er ook wat zwaarder werk worden verzet tijdens de middag en daar valt verder niet erg veel zinnigs over te zeggen.

Aan het begin van de avond mocht ik mijzelf opmaken voor een tocht naar Rotterdam Noord, voor mij op een aantal straten na een onbekend zwart gat in mijn interne routekaart. Het was namelijk tijd om weer eens te dineren met ons alom bekende Patrick. Natuurlijk stond er succulente kip op het programma – zoals alleen Patrick deze kan maken – die voortreffelijk smaakte. Behalve de kip staan er ook een aantal potjes FIFA 17 op de planning, aangezien ik al sinds 2013 consoleloos ben, was de strijd tegen Patrick in dit geval een verloren kwestie. Het minst grote verlies werd geboekt toen Patrick samen met zijn huisgenoot Sven in één team moest spelen. Rond 22:00 uur droop ik maar weer af naar huis. Even een avond vroeg slapen was met de verwachte drukte voor de rest van de week geen slecht plan.

 

Woensdag 22 maart

Lief dagboek… Oké dit gaan we dus niet doen, al begint het onderhand wel zo te voelen.  

Een wekker die om 09:00 uur afgaat, kan gezien worden als een geweldige afwisseling ten opzichte van de voorgaande dag. Na een kort ontbijt was het tijd om aan een case voor mijn werkcollege te werken. Erg veel tijd was daar niet voor beschikbaar, want om 10:45 uur stond er een afspraak met onze Commissaris Media Nino gepland. Natuurlijk komt er bij deze afspraak weer een bakje koffie kijken, de afspraak was ook heel toepasselijk in een hipster koffiezaak (al moet ik hierbij toegeven dat Rotterdam nooit zo hipster kan zijn als mijn geboortestad, naar mijn inzicht een goede zaak). Een aantal gesprekken later waren er veel nuttige/leuke zaken uitgewisseld en konden onze wegen zich weer scheiden – nadere details van koffieafspraken worden helaas nooit besproken. Hierna was het tijd om de case die voor de afspraak op de planning stond, af te maken. Na veel pijn en zwoegen was ik daar om 17:00 uur eindelijk klaar mee.

De avond laat zich het best typeren als rustig. Na een simpel diner van buitenaf was er nog even tijd om aan mijn seminar te werken. Op de een of andere manier nam dat bijzonder veel tijd in beslag. Toch was er nog wat tijd om een oude liefde opnieuw te spelen: Hearts of Iron IV. Zo rond een uurtje of 12 vond ik het wel weer mooi geweest en was het tijd om het bed op te zoeken.

Donderdag 23 maart

Vandaag mocht ik weer wat eerder opstaan dan woensdag. Om stipt 10:00 uur stond namelijk een koffieafspraak gepland met oud-klasgenoot uit Amsterdam die toevallig hier op het Erasmus MC studeert. Eigenlijk is dit een kleine traditie die wij al een tijdje in stand houden. Om precies 10:00 uur kreeg ik het bericht dat de heer in kwestie nog een paar minuten meer nodig had om zich klaar te maken. Gelukkig zit de koffiezaak, waar we eigenlijk altijd zitten, vlak naast zijn huis. Nadat ook hier de nuttige en leuke zaken aan bod zijn gekomen, is het tijd om even aan de studie te gaan. Na enig overleg besluiten we even in de bibliotheek van het Erasmus MC te gaan zitten. Zoals altijd draait dat uit op rustig studeren voor mij, terwijl de wederpartij in dit verhaal eerder bezig was met zijn sociale contacten te onderhouden.

Rond een uurtje of twee was het tijd om richting Woudestein te gaan voor een vergadering met de Alumnicommissie. Voor het eerst sinds een tijdje werd er weer op de kamer vergaderd, dit resulteerde in een wat langere vergadering dan strikt noodzakelijk (wat oprecht niet zo vaak het geval is). Gelukkig was de vergadering wel redelijk gezellig te noemen. Na de vergadering was het tijd om even wat kleins te eten. Aangekomen bij Eazie – zucht even in zichzelf… weer de hele week niet gekookt – besloot ik eens mijn grenzen op te zoeken en Ab zijn favoriete saus te proberen. Naar mijn smaak was deze net iets te pittig (voor de nieuwsgierigen onder ons, het was de black chili), al was het nog steeds meer dan prima te eten.

Hierna had ik nog even tijd om thuis te werken aan een presentatie voor het werkcollege, maar na enig overleg met mijn teamgenoot bleek de presentatie net iets te lang. Na nog wat meer overleg was het nog mogelijk deze iets in te korten. Vervolgens was het tijd voor de diesborrel van In Duplo. Aangezien de volgende dag om 9:00 uur een werkcollege inclusief presentatie op de rol stond, had ik al van tevoren besloten dat het geen lange avond zou worden.  Een aantal colaatjes en interessante gesprekken verder vond ik het rond 23:00 uur wel weer mooi voor de avond en besloot ik huiswaarts te keren.

Vrijdag 24 maart

Het was vandaag weer tijd om vroeg wakker te worden, er wachtte namelijk weer een werkcollege op mij. Enige verschil met alle voorgaande werkcolleges was dat ik een nota moest presenteren samen met mijn teamgenoot. Ik had een redelijke nacht gehad en daardoor kon ik ook redelijk snel mijn bed uitkomen om mijzelf klaar te maken. Misschien wel iets te snel, want om 08:30 uur was ik al in het lokaal te vinden. Ach liever te vroeg dan te laat zullen we maar zeggen. Nadat de voorzitters hun verhaal over het onderwerp pensioenen hadden afgerond, waren mijn teamgenoot en ik aan de beurt. Aangezien onze nota van goede kwaliteit was, viel deze goed te verdedigen. Toen het werkcollege afgelopen was, kwam Ab nog spontaan met het idee om een bakje koffie te doen en even te genieten van het weer. Ik vond dat een excellent plan en zo zat ik alweer aan de koffie deze week – ik begin in herhaling te vallen, niet? –, ditmaal op het Eendrachtsplein.

Om 12:50 uur was het tijd voor iets anders, op Rotterdam Centraal wenste ik Ab een fijn weekend en stapte zelf in de trein richting Hoek van Holland. Ik had namelijk nog een eersteklas dag over en had wel even zin om naar het strand te gaan. Natuurlijk speelde het ook mee dat er vanaf 1 april helemaal geen treinen meer op de Hoekse Lijn rijden en dit dus één van de laatste kansen was om een keertje een rondje over de lijn te maken. Aangekomen op Hoek van Holland Strand bleek dat het woord “Strand” in de naam niet helemaal klopte, het was namelijk nog best een eindje lopen om bij het strand te geraken. Eenmaal gearriveerd was het wel eventjes genieten voor mij, even echte rust, even een goed begin van het weekend kan men wel zeggen. Na een flinke wandeling en rustig op een bankje gezeten te hebben, was het tijd om terug te keren naar Rotterdam. Eenmaal thuis was het tijd om alles een beetje aan kant te maken, ik kan namelijk niet goed tegen te veel troep in huis.

Rond 17:30 uur brak het moment aan om weer richting Amsterdam te gaan, een rustige normale tocht die mij via Amsterdam Sloterdijk naar de winkel van mijn vader zou moeten leiden. Deze zin kwam helaas niet helemaal uit. Een aantal uur eerder had een andere trein de bovenleiding gesloopt en deze was nog niet gemaakt. De enige optie die overbleef was via Leiden en Schiphol reizen, iedereen die de overstap op Leiden Centraal moet maken weet dat dat een nogal krappe en stressvolle exercitie is. Na een korte sprint over het perron zat ik gelukkig in de trein die mij naar Schiphol zou brengen. Er bestaat wonderlijk genoeg een buslijn (69) die van Schiphol rechtstreeks naar mijn vaders zaak gaat. Als jullie nu denken wat voor zaak mijn vader heeft: het is een viszaak in Slotermeer. Eenmaal aangekomen op bestemming kon ik gelijk aan tafel voor mijn gebruikelijke vrijdagavondmaal. Twee slibtongen en een stuk zalm. Hierna was het eindelijk tijd om naar huis te gaan en verder te genieten van de rust.

Zaterdag 25 maart

08:00 uur, mijn natuurlijke wekker gaat weer af. Helaas… Weer een ochtend veel te vroeg wakker. Nadat ik heb geconstateerd dat er niet erg veel te eten is als ontbijt besluit ik maar wat croissantjes en sap te halen bij de Albert Heijn (ook hier zit er op 50 meter een Albert Heijn). Nadat ik heb genoten van mijn petit déjeuner besluit ik om even bij White Label te gaan zitten voor mijn gebruikelijke zaterdagochtend koffie. Na een tijdje sloot een oude schoolvriend zich bij mij aan en zo vloog de tijd weer voorbij met mooie langdurige gesprekken over politiek, koffie (de beste man is redelijk bekend met de koffiewereld) en oude herinneringen. Om 14:30 uur wel zo ongeveer tijd om afscheid te nemen en verder te gaan met de overige beslommeringen van de dag.

Een wandeling die ik altijd graag maak is die vanaf het Mercatorplein naar mijn vaders zaak. Dit duurt ongeveer 30 minuten, maar je loopt eigenlijk voor het grootste gedeelte door groene gebieden met niet al te veel bebouwing. Aangekomen bij mijn vader kreeg ik eigenlijk gelijk de opdracht om naar mijn tante te gaan. Zij had namelijk couscous gemaakt voor mijn vader en zijn werknemers, maar mijn vader was te druk bezig om het te kunnen halen. Behalve dat ik mijzelf zo even nuttig kon maken, kreeg ik ook weer even de kans om een stukje te rijden. Eenmaal terug van mijn tante was het ook gelijk tijd om de gebrachte goederen te consumeren.

Aangezien ik al had besloten vandaag ook nog redelijk rustig aan te doen, was het tijd voor een wandeling. In een impuls besloot ik dat het Amsterdamse Bos de beste mogelijkheid was om de zonsondergang te bekijken. Ik was helemaal vergeten dat een goede vriend van mij bij het Amsterdamse

Bos woont en zo eindigde ik even bij hem thuis. Nadat bleek dat een wandeling bij daglicht er niet meer inzat was het maar gewoon tijd om naar huis te gaan. De rest van de avond heb ik genoten van de rust.

Zondag 26 maart

Vandaag was het de bedoeling dat ik vroeg wakker zou worden, ik wilde namelijk gaan kijken naar de Grand Prix van Australië. De wekker deed nog wel een poging, maar ik had toch te veel zin om eindelijk een dagje echt uit te slapen. Dit plan lukte uiteindelijk matig, rond een uurtje of negen was ik toch alweer wakker. Tot mijn grote spijt moest ik constateren dat Max Verstappen zijn auto nog niet optimaal was, maar toch was er enige vreugde dat Mercedes eens niet een race heeft gewonnen (Sebastian Vettel heeft gewonnen met zijn Ferrari). Na een kort ontbijt was het even tijd om te kijken wat er moest gebeuren op deze dag. Als eerste stond een kort bezoekje aan mijn vader op de planning, er moest namelijk nog wat administratie gedaan worden. Toen dat eenmaal gedaan was, was het tijd voor een bakje koffie – ik beloof plechtig: dit is de laatste – en een wandeling door het Vondelpark met een oud klasgenote. Het was weer ouderwets gezellig bijkletsen over van alles en nog wat. Het voelde ergens toch wel als een duik in het verleden, vroeger was het voor mij dagelijks mogelijk om door het Vondelpark te lopen – wat ik ook deed –, nu is het verworden tot iets wat ik helaas bijna nooit meer kan doen.  Mijn belofte over de koffiegespreken zal ik ook hier in ere houden, dus meer ga ik er ook niet over zeggen. Nadat de wegen zich van elkaar hadden gescheiden, was het toch even tijd om iets aan de studie te doen. De practica van Handelsrecht moesten gemaakt worden en de casus voor het werkcollege moest geperfectioneerd worden.

Nadat beide zaken geregeld waren, ging ik nog eventjes met de auto richting het einde van Amsterdam om nog een beetje te gaan wandelen en de gedachten te stroomlijnen. Op een gegeven moment begon het wel erg hard te waaien, dus ik besloot maar terug te keren naar mijn vaders zaak. Eenmaal daar was het tijd voor nog een maaltijd, voordat ik thuis nog even aan universiteitszaken mocht zitten. Natuurlijk heb ik ook nog even gekeken naar een bepaald programma wat elke zondagavond wordt uitgezonden. 

Met de beschrijving van mijn zondag zit mijn week er weer op, dit was in ieder geval een sterk verkorte versie van de werkelijkheid. Volgende week geef ik de pen graag door aan Lizzy Bos. Ik hoop dat jullie het met enig vermaak hebben gelezen en weer iets meer over mij te weten zijn gekomen.