De week van... Anouk Schipper

Lieve lezers van de Duplomaat, vandaag kunnen jullie genieten van hetgeen ik vorige week allemaal beleefd heb. Vorig jaar zat ik zelf in de Mediacommissie en nu is het eindelijk mijn beurt om ‘de week van…’ te schrijven; ik ben vereerd! Helaas heb ik de pen precies ontvangen in de week voor de tentamenweek: dit zijn in het algemeen niet de enerverendste weken van mijn studententijd, maar je moet genieten van de kleine dingen in het leven, toch?

Ik zal me allereerst even voorstellen: ik ben Anouk Schipper, derdejaars mr.drs.-student en dit jaar maak ik onderdeel uit van de Externe Betrekkingen Commissie van In Duplo. Ik ben druk op zoek naar een eigen stekje in Rotterdam, want het is ondertussen wel tijd voor mijn eigen plekje. In de tussentijd woon ik nog steeds thuis, in het mooie Hendrik-Ido-Ambacht, waar precies niks te beleven valt voor een student die meer wil doen dan alleen studeren. Lees vooral ook even het artikel dat ik vorig jaar geschreven heb over dit dorp. Er worden meer en meer pogingen ondernomen om leuke feestjes te organiseren. Vaak zijn ze ook geslaagd, maar op het moment dat je tussen de vriendinnen van je drie jaar jongere zusje staat te dansen (en figuren die weer jonger zijn dan zij), dan weet je: ik word oud. Nee, mijn plezier zoek ik toch liever in Rotterdam. Het is hier leuk voor oude mensen en gezinnen met kinderen, maar het dorpse karakter en de rust en saaiheid (en de kinderen) die daarbij komen kijken, komen me intussen m’n neus uit. Voor zover deze uitweiding, op naar mijn week!

Maandag 13 februari 2017
Al zo’n twee weken ben ik elke dag op tijd mijn bed uit, rond 8 uur, wat een hele prestatie voor mij is. De reden is enerzijds dat ik druk ben met werken en de universiteit en anderzijds dat twee ‘personen’ in huis al even wakker zijn en graag hun eten geserveerd zien. Onze kat, Noa, en daarnaast mijn moeder. Zij heeft onlangs een nieuwe heup gekregen en kan nog niet veel zelf. (Bijna) elke ochtend krijgt ze daarom een ontbijtje op bed. Pas nu heb ik overigens leren waarderen wat mijn moeder allemaal doet om een huishouden voor vier personen draaiende te houden. De komende uurtjes heb ik doorgebracht met Toegepaste Micro-economie en Inkomstenbelasting A. Toegepaste Micro doe ik dit jaar opnieuw en Inkomstenbelasting A volg ik alvast voor de pre-master Fiscale Economie die ik volgend jaar wil beginnen. Om 13:00 uur ben ik op de universiteit voor een practicum Personeelseconomie van gerenommeerd In Duplo-lid Jan Willem Gerth van Wijk. Hij leert ons iets bij over incentives om werknemers hard te laten werken en benefits op kantoor. Het kost hem, net als de tutor Publieke Economie, enige moeite om iedereen stil te krijgen en te houden en ik zal je één ding zeggen Jan Willem: dat ligt niet aan jou. Als ik namelijk één ding gemerkt heb in de werkgroepen die ik met de tweedejaars gevolgd heb, is het dat de selecte groep aanwezigen er niet slechts voor de uitleg van de studiestof is. Na het tutorial neem ik bus 88 terug naar Ambacht. Er moeten boodschappen gedaan worden en een jurkje naar de kleermaker gebracht. Vrijdag gaat de tante van mijn vriend (Ramon, tevens In Duplo-er) trouwen en ondanks dat het niet mijn bruiloft is, wil ik er wel tiptop uitzien. Wat ik ’s avonds voor sterrenmaaltijd gekookt heb, ben ik helaas vergeten, maar het was vast hartstikke lekker. Om 21:30 sta ik met weekendtas en al bij Ramon voor de deur. Het is namelijk ein-de-lijk zo ver: het tweede deel van seizoen 7 van The Walking Dead begint weer. Een uur lang genieten van Rick en zijn squad (vooral Daryl, m’n persoonlijke favoriet), de gestoorde Negan en walkers die hier en daar nog even een kijkje komen nemen. De grote veldslag blijft deze aflevering nog uit, maar komt steeds dichterbij…

Dinsdag 14 februari 2017
Ramon was minder blij met me deze ochtend: de wekker stond al vroeg, vanwege een afspraak bij het gemeentehuis: ik mocht daar €115 aftikken voor een nieuwe ID-kaart en een nieuw paspoort. Ik werd geholpen door een vrouwelijke ambtenaar met een ochtendhumeur. Een baan achter de balie bij de gemeente zou mij waarschijnlijk ook geen voldoening geven, maar zo’n ongekend chagrijn als van deze vrouw afdroop, heb ik nog weinig gezien. Hoe dan ook, de reden van mijn gemeentebezoek was het feit dat ik op mijn verjaardag, 7 februari, een mooi cadeautje van de Reiscommissie kreeg: ik mag dit jaar mee op studiereis naar Taiwan! Zonder geldig paspoort gaat het feest natuurlijk niet door, dus 115 euro armer en enigszins geïrriteerd vanwege dit belachelijk hoge bedrag, keer ik terug naar het huis van de schoonfamilie. Om 11:00 zit ik wederom braaf in de collegebanken voor het laatste hoorcollege Publieke Economie van dit blok. De colleges werden gegeven door Josse Delfgaauw, één van de enthousiastere hoogleraren aan de ESE, die bovendien college kan geven zonder puur en alleen de slides op te lezen. Het feit dat hij zo’n 10 keer per college de klemtóón verkeerd legt, is hem daarom vergeven. Terug van college heb ik opnieuw een paar uur gestudeerd. Om kwart over 6 stond Ramon voor de deur: het was tenslotte Valentijnsdag en dan moet er uitgebreid gegeten worden bij ons favoriete restaurant. De keuze was makkelijk gemaakt: het driegangen Valentijnsmenu en een lekkere fles rode wijn!

Woensdag 15 februari 2017
Ik had me vanochtend zo netjes voorgenomen naar het derde en laatste practicum Inkomstenbelasting A te gaan om 9 uur. Wanneer ik erg moe ben, heb ik echter de nare gewoonte mijn wekker op het verkeerde tijdstip te zetten: half 7 is 07:30, toch? Mijn stomme fout ontdekte ik ook pas na mijn andere nare gewoonte: een halfuur lang snoozen. Het was dus 8 uur eer ik mijn ogen goed opende en aangezien mijn bus om 08:15 vertrekt, gaf ik de hoop snel op. Gelukkig was daar mijn redster in nood: in ruil voor een vermelding in deze Week Van was Kim zo lief om mij foto’s van het practicum te sturen. Dus bij dezen: nogmaals bedankt Kimmie! ’s Middags was het – verrassing – weer tijd om te studeren. Ik had een prachtige planning gemaakt, maar zoals altijd liep deze weer volledig in de soep. Hetzelfde riedeltje als altijd: elke dag proberen je planning in te halen, maar dat lukt natuurlijk nooit. Ik vraag mij wel eens af of ik ooit genoeg tijd zal hebben om te studeren; ik kan volgens mij geen enkel tentamen ingaan zonder het gevoel te hebben dat ik een dagje langer nodig had, of ik nu 3 dagen, 1 week of 2 weken van te voren begonnen ben. ’s Avonds was het tijd voor het woensdagavondritueel: met z’n allen op de bank Idols kijken. Ik vind het één van de slechtere programma’s van het moment – die jury! – maar het betekent wel anderhalf uur ongegeneerd mensen beoordelen. De kandidaten van The Voice of Holland zijn goede zangers, maar voor de tenenkrommend slechte audities kan je beter bij Idols terecht.

Donderdag 16 februari 2017
Vandaag was niet zo’n interessante dag. Van 8 tot half 12 ’s ochtends heb ik gewerkt. Ik werk bij een kleine woningbouwcorporatie, waar ik baliewerkzaamheden, beleidsmatige werkzaamheden en financiële werkzaamheden uitvoer. Het werk is leuk en afwisselend en de sfeer op kantoor is heel gezellig en flexibel. Door de tijdstippen van colleges en werkgroepen kon ik afgelopen weken helaas minder werken. Zo ook vandaag: om 13:00 uur zit ik weer netjes in het vreselijke G-gebouw bij de allerlaatste Toegepaste Micro-economie werkgroep. Voor zover ik me nog kan herinneren nu ik dit schrijf, heb ik de rest van de middag en avond gestudeerd. Waarschijnlijk heb ik woensdag en vandaag ook weer gekookt.

Vrijdag 17 februari 2017
Vandaag is een spannende en drukke dag! Zoals gezegd, vindt de bruiloft van m’n schoontante plaats. Het is de eerste bruiloft die ik meemaak, dus ik ben erg benieuwd en zelfs een beetje zenuwachtig. Om 10 uur haal ik mijn jurkje op bij de kleermaker en om half 11 hangt mijn haar achterover in de wasbak bij de kapper, terwijl ik niet probeer te denken aan de nare pijn in mijn nek. Ik snap werkelijk waar niet dat ze daar nog niks op gevonden hebben. Bovendien hangt er een lamp aan het plafond, precies boven de stoel en wastafel, waardoor ik nog 10 minuten een grote witte vlek zie, elke keer als ik knipper. Na nog 1 à 1,5 uur waarin ik (alweer) tot de conclusie ben gekomen dat je er niet knapper op wordt door zo’n lange tijd naar jezelf te staren in de spiegel en na wat ongemakkelijke gesprekjes bij de kapster, ben ik uitermate tevreden met het eindresultaat: mijn haren gekruld en losjes opgestoken. Eenmaal thuis aangekomen denk ik dat ik nog genoeg tijd heb en doe ik alles op z’n elfendertigst, om er vervolgens achter te komen dat het doen van mijn make-up toch iets meer tijd kost. Normaal smeer ik m’n gezicht niet zo dicht, vandaar waarschijnlijk dit inschattingsfoutje. Na wat gehaast was ik precies op tijd bij het gemeentehuis, waar ik mijn chagrijnige vriendin van woensdag gelukkig niet heb gezien. De bruiloft was erg mooi: de bruid en bruidegom zagen er prachtig en gelukkig uit. Na de bruiloft was het tijd voor een borrel en driegangenmaaltijd, opnieuw bij mijn favoriete restaurant. Na een aantal wijntjes werd de avond al dansend afgesloten.

Zaterdag 18 februari 2017
Afgelopen nacht sliep ik echt vreselijk slecht. Ik ben een paar keer wakker geworden om te kijken of ik mijn wekker wel op het juiste tijdstip gezet had. Gelukkig was dit het geval. Om half 7 (!!!) werd mijn droom woest verstoord door het geluid dat ik ontzettend ben gaan haten de afgelopen jaren. Mensen die het geluid van mijn wekker als hun ringtone hebben, kan ik wel wurgen. Na een paar grote slokken water voor mijn droge mond trok ik mijn mooie EAO ambassadorsblouse aan en begaf ik mij richting de universiteit. Vandaag was namelijk de Open Dag, naar later bleek: de drukste Open Dag ooit. Ik heb van 8 tot 12 bij de informatiebalie in de M-hal gestaan. Ik heb nog nooit zo vaak hoeven uitleggen waar Oxford M1-12 is: ‘Hier links de trap op en dan de grote collegezaal, bordjes Oxford volgen. Veel plezier!’. Ik heb mezelf positief verrast door elke keer weer enthousiast en oprecht te klinken. Ik moet wel zeggen dat ik de taak van vandaag een stuk fijner vond dan die van de vorige Open Dag: toen mocht ik met een gammel en lawaaierig karretje koffie en thee naar de parkeerwachten brengen. Op weg naar de auto om terug naar huis te gaan, zei ik tegen mezelf dat ik helemaal niet zo moe was en best nog een uurtje kon sporten. Eenmaal thuis aangekomen kon ik mijn ogen echter niet eens openhouden, dus heb ik een heerlijk middagdutje gedaan van zo’n anderhalf uur. Ik ga ze steeds meer waarderen, de middagdutjes: geef mij er maar elke dag eentje. ’s Avonds werd de verjaardag van mijn schoonmoeder nog gevierd en uiteindelijk ben ik doodop in slaap gevallen.

Zondag 19 februari 2017
Deze zondag was slaapverwekkend: ik was samen met Ramon vroeg op om te leren en heb dit ook tot een uur of 4, half 5 gedaan. Om 16:45 moest er natuurlijk naar de mooiste club van Nederland gekeken worden: Feyenoord. De wedstrijd tegen ADO (de hekkensluiter nota bene) was abominabel slecht, maar gelukkig was daar onze redder in nood Karim El-Ahmadi. Wat moeten we toch zonder Karim? Was ik even blij dat Marokko vrij snel uitgeschakeld was in de Afrika Cup. De overige uren van deze zondag heb ik besteed aan, jawel: studeren!

Nu ik dit heb geschreven besef ik me pas hoeveel ik heb gestudeerd de afgelopen periode. De tentamenperiode is nu gelukkig voorbij en het is weer tijd voor andere leuke dingen. Ik kan mijn kluizenaarsleven weer even opzij zetten.