Studentenleven |Doorschrijfverhaal deel 2|
Helaas was mijn fietsband lek, maar gelukkig was ik nog wel op tijd om een tram te halen. Hoe krijg ik het ook voor elkaar, kom ik ruim van tevoren uit mijn bed, ga ik weer veel te lang roddelen met mijn huisgenoot en moet ik alsnog haasten omdat mijn fietsband lek is. Ik had net zin om lekker sportief te gaan fietsen. Justin Bieber klinkt in mijn oren als de tram aan komt rijden en ik Hendrick-Jan zie zitten. Zou hij mij ook gezien hebben? De deur gaat open en ik kan er niet omheen. Vanaf zijn plekje zwaait hij naar me en wijst naar de stoel naast hem. Shit, nu moet ik wel. Wanhopig probeer ik positief te blijven en bedenk me dat ‘’prins pils’’ me wel eens dichter bij hem zou kunnen brengen. Ik wurm me door de mensenmassa heen, op weg naar de lege stoel. ‘Hé’, weet ik er met een geforceerd lachje uit te persen. Voorzichtig ga ik naast hem zitten, jeetje wat een lucht! Hij ruikt naar bier en iets zuurs, alsof hij al een week geen douche gezien heeft. Gewoon ademen door je mond…
Ik staar uit het raampje van de tram in een poging mijn kater onder controle te houden, als ik ineens Flo zie staan. Ze heeft vandaag een helder rood bloesje aan met de knoopjes uitdagend ver open. Niet zeker of ze mij ook gezien heeft, zwaai ik om haar aandacht te trekken. ‘Hé’, met een lachje komt ze naast me zitten. ‘Goedemorgen’, fuck ik klink echt als een ketting roker, ‘Jij ook laat vandaag?’ Ze lijkt wat gespannen, zou d’r huisgenoot al verteld hebben over gisteravond? Dat zou wel echt een enorme domper zijn…
Nog voor ze een antwoord kan geven, gaat mijn telefoon af. Mijn hart slaat een sprong over als ik de naam op het scherm zie. Dit kan niet veel goeds betekenen. Met een brok in mijn keel verontschuldig ik me tegenover Flo en schuif de groene balk naar rechts. ‘Hallo…’
Prins pils klinkt net zo slecht als dat ie eruit ziet. Lies d’r verhalen zijn niets met dit werkelijke beeld. Een ongemakkelijk gesprek wordt aangeknoopt als zijn telefoon afgaat. Gered door de bel. Ik kijk naar zijn gezicht en zie dat deze betrekt als hij de telefoon uit zijn zak haalt. Wie zou het zijn? Hij draait zich van me af als hij opneemt, ‘hallo’..
Met de seconde betrekt zijn gezicht meer en ik begin me zowaar zorgen te maken. Ik leg mijn hand op zijn arm, maar hij slaat hem weg. Voor ik het weet heeft hij zijn tas van de grond gegrist en staat hij naast zijn stoel. De tramdeuren gaan open en hij verdwijnt in de verte, mij achterlatend met wel duizend vragen.
Net op dat moment stappen Asha en Vincent de tram in, gelukkig heb ik nog reisgezelschap. Asha heeft een memo briefje op haar tas zitten, met daarop ‘Laptop niet vergeten’. Ze vergeet altijd alles, daarom heeft ze een systeem met memo briefjes bedacht om alles te onthouden. Vincent ken ik iets minder goed, het enige wat ik van hem weet is dat hij thuis woont. Ondanks dat we een gezellig gesprek hebben, blijf ik met mijn gedachte bij wat er net gebeurd is. Wat zou er toch aan de hand zijn?