Het leven als mr.drs.-student

Als mr.drs.-student komen we de nodige obstakels tegen op onze weg naar een (hopelijk) glorieuze toekomst. Gelukkig komt daar In Duplo om de hoek kijken, waar we onze struggles met vele anderen die in hetzelfde schuitje zitten, kunnen delen. Al vanaf het prille begin als nieuw In Duplo-vlees is er bijna geen borrel die ik oversla. Ik denk niet dat andere (studie)verenigingen die knusheid kunnen evenaren, die gezelligheid waarbij het bestuur zoveel In Duplo’ers, zelfs de eerstejaars die bij de eerste borrel van het jaar naar binnen komen wandelen, bij naam kent. Zodra er bij het Duplomaatdebat dan ook als stelling werd aangekondigd: “Iedereen die ‘Meester’ en ‘Doctorandus’ wordt, mag lid worden van In Duplo”, werd deze bedreiging van In Duplo’s kenmerkende gezelligheid en knusheid gelijk de grond in geboord. Dat gaat toch zeker niet gebeuren?!

In Duplo, waar liefde en leed wordt gedeeld (en dan vooral die liefde, want zoals in het Erasmus Magazine al stond vermeld, blijft vrijwel niemand een In Duplo-relatie, -scharrel, of terloopse kus van een mede-In Duplo’er bespaard). Hoe leuk onze studievereniging ook is, er is toch ook flink wat leed dat wij moeten doorstaan. Laten we maar gelijk bij één van de pijnlijkste scenario’s die de mr.drs.-student tegenkomt in zijn leven beginnen. Nadat de laatste economietentamens zijn gemaakt in juni (en december), roepen de “normale” economiestudenten euforisch uit: ‘Vakantieeeeeee!’, waarbij ze nog net geen vreugdedansjes doen en met hun t-shirt over het hoofd een rondje rennen door de enorme tentamenzaal, waarna wij als echte bikkels echter nog dagen diehard achter onze laptop proberen dertig arresten van de Hoge Raad en een paar honderd slides in ons hoofd te stampen, om deze op een maandagavond (of nog erger: op een vrijdagavond) eruit moeten te gooien, terwijl we ons met ons hoofd al op het strand bevinden.

Vakantie? Dat is een grapje zeker. Wij hebben altijd tentamens. Sterker nog, ons hele leven lijkt soms alleen maar uit tentamens te bestaan. En als er geen tentamens zijn? Dan zijn er gelukkig altijd wel tussentoetsen of deadlines, waardoor niet-In Duplo vrienden zeggen, als je weer eens afzegt omdat je echt niet uit kan, want: tentamen, “Ja, maar jij hebt altijd tentamens!”. Soms voel ik me warempel net een jongleur: doe ik even een paar dagen niets, dan loop ik alweer vreselijk achter en als ik dan eenmaal weer bijloop met mijn economie-vakken, moet ik plotseling de week voor het rechtententamen nog twaalf uur aan hoorcollege terugkijken. Die hoorcolleges zijn dan weer een verhaal apart, want die moeten er ten eerste überhaupt wel allemaal opstaan. Het kan namelijk zo gebeuren dat de ESL die vergeet op te nemen (oeps). Daarnaast is het ook altijd nog de vraag of het geluid wel verstaanbaar is, want de ESL? Die heeft daar in de helaasheid der dingen vaker wel dan geen moeite mee #ééntaak.

En dat dan, na al dat harde werken, na bloed, zweet en tranen, een kennis je vraagt welke studie je doet, waarop jij nonchalant “Economie en rechten” antwoordt, en hij dan zegt: “Oh, dat is HBO toch, wat jij doet?”. Om vervolgens dat nonchalante voortaan maar achterwege te laten en in plaats daarvan maar heel duidelijk (en hopelijk niet te arrogant) te zeggen dat je toch echt twee studies doet aan de Erasmus UNIVERSITEIT (terwijl je in gedachte gefrustreerd uitroept: “Ik ben dus GEEN cursist”). Ik heb al van verschillende mede-mrs.drs.-studenten gehoord over hun pogingen  om gelijk vanaf het begin duidelijk te maken dat zij economie én rechten studeren aan de universiteit. Er blijken verschillende variaties op te zijn. Zo kun je een pauze laten vallen na economie: “economie……….. en rechten”, of de nadruk leggen op de ‘en’: “economie EN rechten”, of trucjes uitvoeren met het woord rechten om het wat meer zwaarte te geven in plaats van dat het ‘er zo bij hangt’, zoals:  “economie en rechtswetenschap” of  “economie en rechtsgeleerdheid”. En als het dan nog steeds niet overkomt, of als je gewoon zin hebt om iemand perplex te laten staan, kun je er ook nog voluit uitgooien: “Economie & Bedrijfseconomie en Rechtsgeleerdheid aan de Erasmus Universiteit”.

Vervolgens is het voor velen, vooral voor studenten, lastig in te beelden hoe je dat doet. Want: “Doe jij écht twee studies? Dat kan toch nooit!”. Hebben wij, mr.drs.-studenten, dan op miraculeuze wijze meer uren in onze week? Komen we ooit nog buiten? Zien we de zon nog weleens? Hebben we wel een sociaal leven? Hoe komt het dat wij nog wel redelijk normaal (sociaal) lijken te functioneren en te communiceren? En dat, is het geheim van de mr.drs.-student.

Net zo min als ik studenten tegenkom die daadwerkelijk veertig uur per week aan hun studie besteden, zullen er ook maar weinig mr.drs.-studenten zijn die veertig uur of meer aan hun twee studies samen besteden. Ja, natuurlijk, de tentamenweken kunnen bar zijn, vooral die paar keer dat de tentamens van beide studies gelijk vallen, maar dan sluiten we ons gewoon een week op, net als normale studenten, waarna we het normale leven weer oppakken. Soms (vaak) heb ik juist het idee dat mr.drs.-studenten zelfs nog meer doen buiten hun studie dan normale studenten. Commissie hier, commissie daar, bestuur, studentenvereniging, sporten, tig bijbaantjes en dan ook nog een wild nachtleven, waar de drank en andere genotsmiddelen rijkelijk vloeien: de mr.drs.-student lijkt het allemaal makkelijk te kunnen.

Daarnaast lijkt de verdeling van hun tijd over twee studies niet daadwerkelijk hun cijfers ernstig aan te tasten. Waar de meesten vroeger de beste cijfers haalden van hun klas, lijken die cijfers nu vaak tegen te vallen, maar het duurde een tijdje voor ik me besefte dat dat wel logisch is. Waar je vroeger grote verschillen had in je klas, zit je nu bij vrijwel alleen maar top-studenten in de practicumgroep/vriendengroep. En ja, dan vallen zelfs achten in het niets bij tienen. Dit kan soms behoorlijk frustrerend zijn: twee maanden geleden verkeerde ik, midden in de stress van een tentamenweek, in de veronderstelling dat ik er niks meer van kon en dat ik het niet goed deed. Na enig onderzoek bleek echter dat mijn cijfers nog steeds goed waren, maar veel van de In Duplo’ers met wie ik omga, halen zulke bizarre cijfers, dat de mijnen erbij verbleken.

Af en toe fantaseer ik over hoe het zou zijn om slechts één studie te doen, zoals een gevangene fantaseert over het leven in de buitenwereld en over vrijheid. Een leven waarin tentamens maar eens in de acht weken opduiken, een leven met vakantie. Er is één grote ‘maar’, want na een borrel of andere activiteit met In Duplo, besef ik mij des te meer dat ‘het leven als mr.drs-student’, hoewel soms zwaar, toch helemaal zo slecht nog niet is. En dus zal ik, zoals Sisyphus zijn rots steeds maar weer de berg opduwde, ook de rest van de komende jaren steeds weer met bloed, zweet en tranen door de oneindige stroom tentamens heen blijven werken. In tegenstelling tot Sisyphus, zal aan dit werk echter wel een einde komen en dan kan ik toch met trots zeggen dat ‘het leven als mr.drs.-student’ stiekem toch wel het mooiste is wat er is.