Legacy preferences
Velen van jullie zullen de serie Suits hebben gekeken. Aan de hand van een fragment uit deze serie wil ik iets toelichten, iets wat mij verbaast. Nou wil ik liever niet spoilen, dus mocht je nog niet voorbij seizoen 2 zijn, dan zou ik ten sterkste aanraden om nu naar alinea 3 te scrollen.
Zoals je je misschien nog wel herinnert wil Rachel erg graag naar Harvard. Zodat ze later ook bij Pearson-Hardman kan werken. Na al die moeite met haar SAT-scores, haalt ze dan uiteindelijk een redelijk goede score. Maar toch wordt ze niet toegelaten tot Harvard! De reden: er zijn vele top-top-top-kandidaten. Oke, dat klinkt eigenlijk best logisch. In werkelijkheid zou ze echter zeer waarschijnlijk wel zijn aangenomen en hier is waarom: Rachel heeft een vader die een succesvol, rijk alumnus is van Harvard (Law School). Niet alleen is hij alumnus, hij is ook nog eens managing partner en name partner van een succesvol groot internationaal advocatenkantoor in New York. Dit zou, in werkelijkheid, haar toelating aanzienlijk vergroten, maar dan ook echt aanzienlijk. Dit heeft alles te maken met de zogenaamde Legacy admissions.
Wat houdt een legacy admission dan in? Legacies zijn kinderen waarvan minstens één van de ouders alumni of alumnae zijn van de universiteit. Wanneer je precies een legacy bent verschilt per universiteit. Sommige universiteiten zien je bijvoorbeeld ook als legacy als een van je grootouders alumni zijn.
Eens een kijkje naar de statistieken, gelukkig houden wij economen daar zo van. Van de top 25 universiteiten in de VS gebruiken 23(!) universiteiten uit dit lijstje legacy admission. Het is – gelukkig – niet zó erg dat kinderen van alumni direct worden toegelaten, maar hun kans tot toelating is wel aanzienlijk hoger. Harvard gebruikt bijvoorbeeld zo’n legacy-systeem. Zelf zegt Harvard dat als je een Harvard Legacy bent, je een “additional look” kan verwachten op je applicatie. Legacies genieten een toelatingspercentage van maar liefst 30%, het gemiddelde toelatingspercentage daarentegen is net onder de 6%. Natuurlijk hebben kinderen van Harvard alumni meer kans op betere (duurdere) scholing gedurende hun jeugd. Daarnaast is de kans hoger dat deze legacies genetisch intelligenter zijn aangelegd. Dus dit verklaart een groot deel van deze toelatingskloof.
Maar legacies maken op Harvard ongeveer 16% uit van de totale studentenpopulatie van Harvard. Dit is (erg) veel als je de studentenpopulatie vergelijkt met een topuniversiteit die niet aan legacy admission doet, bijvoorbeeld California Institute of Technology waar minder dan 2% van de studentenpopulatie een ouder heeft die aan Caltech heeft gestudeerd. Blijkbaar is die “additional look” toch best voordelig!
Caltech is nooit geïnteresseerd geweest in het uitreiken naar alumni-kinderen. Ook MIT doet niet aan legacy admissions. MIT hecht sterk aan meritocratie en zegt: “There is only one way into (and out of) MIT, and that's the hard way. The people here value that.” Ook UC Berkeley doet overigens niet aan legacy admission.
De reden dat topuniversiteiten legacy voorkeuren hebben? Geld natuurlijk. Elite-universiteiten krijgen zeer grote hoeveelheden alumni donaties. Er is onderzoek gedaan naar het geefgedrag van alumni. Het onderzoek vond dat de aanwezigheid van kinderen donaties van een alumnus laat toenemen. Deze donaties nemen af na de toelatingsbeslissing, en nemen veel sterker af als het kind afgewezen is. Daarnaast geven alumni met tienerkinderen die willen meedoen aan de toelatingsprocedure van de universiteit waar hun ouders heengingen aanzienlijk meer dan alumni wiens kinderen niet solliciteerden naar een plek. Veel alumni/ouders hopen toch op een wederzijds voordeel als ze doneren. Dit betekent echter niet dat alle donaties hierop gebaseerd waren, sommige alumni zijn uit puur altruïsme heel genereus, zo eindigen de onderzoekers hun conclusie.
Veel elite-universiteiten danken een groot deel van hun vergaarde vermogen aan giften van alumni of betrokken buitenstaanders. Meer vermogen betekent natuurlijk dat je betere wetenschappers kan binnenhalen met bijvoorbeeld hoge onderzoeksbudgetten. De vraag blijft of het eerlijk is dat legacies meer kans maken, om iets dat niet besloten lag in hun eigen daden, ouders kan je immers niet kiezen.